In die seizoenen waar kleuren ons graag verleiden.

De deur van dit huis is nooit open gegaan zoals de andere. Niet deze deur, niet die ervoor, niet die van de Karmelieten, niet die van de vluchtige, niet een van de deuren die Christophe Hardiquest op zijn pad heeft geplaatst. Zoveel universums, zoveel horizonten. Evenveel mannen en vrouwen in de brigade, in de zaal, evenveel mensen achter de schermen. Evenveel sterren, een veelvoud aan persoonlijkheden.

Sinds ruim een jaar heeft Christophe Hardiquest een ander hoofdstuk geschreven in zijn muren, nog steeds aan de rand van het Zoniënwoud. Het hout is gekomen, hier door een hemel van takken, daar door een toonbank met weelderige rondingen; verkenners van andere elementen, ze roepen met hun takken, ze nodigen de tuin uit, ze roepen het bos op, ze smeken om de aarde. De lucht en de zee zijn nooit ver weg, meer medeplichtig en trouw dan wij. De elementen hebben altijd gelijk.

Meer dan ooit schrijft Christophe Hardiquest daar "zijn keuken als een tekst, puttend uit zijn herinneringen, het leven, de wereld, de boeken, de ontmoetingen, de reizen, de bewegingen, de opstanden. Hij verzint het verhaal van een maaltijd met zijn eigen woorden".

Als het restaurant van Christophe Hardiquest een nieuw kostuum heeft gevonden, blijft zijn diepe ziel en die van zijn keuken getekend, in het vuur. En die dag was het slechts één enkele hap nodig om de essentie terug te vinden van wat de keuken van de grote chef maakt. De "bam" waar we allemaal naar op zoek zijn! Daarna, om deze keuken te ervaren die zich richt op de belangrijkste smaken, een opwindende keuken aan de ene kant, gevoelig aan de andere, leesbaar en complex, maar zo vrij. We zijn voorbij de juistheid, erboven, ver boven.

Na elke maaltijd kunnen alleen superlatieven worden opgeroepen. Om vele redenen, door zoveel seizoenen, verdient hij ze. Al was het maar voor de vreugdes die zijn gekomen en nog komen zullen.

LD