Die seizoenen waarin de kleuren ons graag overspoelen.

De deur van dit huis is nooit als de andere geopend. Niet deze deur, noch de vorige, noch die van de Karmelieten, noch die van de tijdelijke restaurants, noch welke deur dan ook die Christophe Hardiquest op zijn pad heeft geplaatst. Zoveel werelden, zoveel horizonten. Zoveel mannen en vrouwen in de brigade, in de zaal, zoveel mensen achter de schermen. Zoveel sterren, een constellatie van meervouden.

Sinds enkele maanden heeft Christophe Hardiquest een nieuw leeg blad in zijn muren gelegd, nog steeds aan de rand van het Zoniënwoud. Het hout is gekomen, daar door een lucht van takken, hier door een bar met voluptueuze vormen; als verkenner van de andere elementen roept het met zijn armen, het nodigt de tuin uit, het verwelkomt het bos, het roept de aarde op. De lucht en de zee zijn nooit ver weg, meer medeplichtig en trouw dan wij. De elementen hebben altijd gelijk.

Meer dan ooit "schrijft Christophe Hardiquest zijn keuken als een tekst, puttend uit zijn herinneringen, het leven, de wereld, de boeken, de ontmoetingen, de reizen, de bewegingen, de revoluties. Hij bedenkt het verhaal van een maaltijd met zijn woorden".

Hoewel het restaurant van Christophe Hardiquest een nieuw jasje heeft gekregen, blijft de diepere ziel van zijn keuken onveranderd, gebrandmerkt. En op die dag was er maar één amuse nodig om de essentie van de keuken van de grote chef terug te vinden. De "bam" waar we allemaal naar op zoek zijn! Daarna volgt een keuken gericht op de belangrijkste smaken, een keuken die aan de ene kant verkwikt, aan de andere kant gevoelig is, leesbaar en complex, maar vooral zo vrij. We zijn voorbij de precisie, boven, ver boven.

Na elke maaltijd kun je niet anders dan superlatieven gebruiken. Voor zoveel seizoenen, zoveel redenen verdient hij ze. Alleen al voor het geluk dat we hebben ervaren en nog zullen ervaren.

LD