Men zegt vaak dat sommige adressen zich niet toevallig laten ontdekken. Frasca hoort daarbij.
Een paar stappen in de Florencestraat volstaan om te voelen dat er iets gebeurt achter die discrete ramen, als een zucht die van elders komt. Je weet nog niet wat, maar je voelt het: een verhaal uit Italië. Een echt.

De deur gaat open, en alles wordt duidelijk. Achter de stralende glimlach van Alessia Caicco: zacht licht, strakke lijnen, materialen die geruststellen. Niets schreeuwt. Niets dringt zich op. Frasca probeert niet te verleiden; het nodigt uit. Het geeft dat zeldzame gevoel dat schoonheid hier uit rust ontstaat, uit keuze, uit coherentie. Een huis dat weet wat het doet en waarom.

Elke ochtend gonst het pastaatelier van activiteit. Je ziet de handen. De gebaren. De bloem die in de lucht dwarrelt als fijne sneeuw. Het deeg dat zich uitstrekt, plat wordt, ademt.
En dan begrijp je dat Italië hier begint: in de herhaling van een gebaar, in het respect voor een grondstof die men niet verraad.

Mortadella, olijvenpuree en grissini; Bord wintergroenten met hummus van kikkererwten; Gefrituurde inktvis met yoghurt-citroensaus en kruiden; Spaghetti Cacio e Pepe of Rigatoni al ragù di vitello… de keuken van Frasca verliest zich niet in omwegen: ze onthult duidelijke, eerlijke smaken. Een keuken die fluistert, zacht spreekt, maar altijd raak.

Dan komt de wijn, het domein van Thomas Lambotte.
Flessen die je niet toevallig tegenkomt, gekozen zoals je vrienden kiest: met intuïtie, affiniteit en eisen. Flacons met zorg gemaakt door Eric Lecuyer en hier gebracht door Sébastien Samoye. Levendige cuvées, soms een beetje wild, altijd oprecht. Natuurlijke domeinen, ambachtslieden die de aarde bewerken zoals anderen hun deeg: met de handen, met het hart, met tijd.

Hier proeft men, praat men, deelt men, blijft men hangen. Matteo Brancaleoni zingt L’Italiano. Het decor probeert nooit de aandacht te stelen. Het omlijst. Het ademt. Het laat Italië tussen de tafels stromen: in een geur, een fluistering, een bord waar pasta, zon en materie samenkomen om één verhaal te vertellen: dat van smaak.

Frasca is geen Italiaans restaurant.
Het is een pauze, een ademhaling, een manier om te zeggen dat traditie modern kan zijn, dat eenvoud edel kan zijn, dat gulzigheid een delicaat kunstwerk kan worden.
Een huis waar je terugkeert zoals je terugkeert naar iemand van wie je houdt: omdat er altijd iets echt is, iets dat blijft.

LD