Waar de keuken fluistert

Wanneer je Enishi binnenstapt, aan de rand van Waterloo, heb je het gevoel de drukke chaussée achter je te laten en een ruimte binnen te gaan waar het licht anders ademt. De zaal strekt zich uit in heldere lijnen, licht hout en blauwe steen die de zachtheid van de dag vasthoudt.
Niets probeert te schitteren.
Niets dwingt de blik.
Dit is een huis dat eerst uitnodigt tot rust, stilte en tijd.

In dit ingetogen decor heeft Toshiro Fujii zijn plaats gevonden — misschien wel zijn ware plaats. Jarenlang was hij één van de meest waardevolle handen achter L’Air du Temps, waar hij in de schaduw gerechten van zeldzame precisie vormde. Daarna koos hij zijn eigen weg, in Brussel en elders, tussen persoonlijke creaties en trouw aan wie hem heeft gevormd.

Hier, in het hart van Enishi, kookt Toshiro eindelijk met een zachte stem. Zijn keuken dringt zich niet op; zij nadert. Ze zoekt niet het sublieme; ze laat het ontstaan. Ze beweegt als een ademtocht, een gebaar dat alleen vraagt om ontvangen te worden.

De gerechten van dit moment vertellen die fijngevoeligheid: Sint-jakobsvruchten met kumquat en kweepeer; Zeebaars met aubergine en miso; Zeeduivel met cime di rapa en gezouten pruim; Ramen met langoustines en sesam; Wilde eend met seizoensgroenten; en Aardpeer met kastanjes, een aards en zacht dessert, als een terugkeer naar de oorsprong.

De keuken van Toshiro Fujii heeft geen grote woorden nodig.
Ze leeft in toetsen, in evenwichten, in nuances.
Ze staat tussen twee werelden — het Europa waarin hij leeft en het Japan dat hij draagt — en trekt daartussen een fijne, bijna onzichtbare maar zekere lijn.

Je verlaat Enishi met een zeldzaam gevoel: dat van ontvangen te zijn in een ruimte die niet wil bewijzen, maar wil geven. Een plek die het product ziet als een metgezel, het gebaar als een vanzelfsprekendheid, de tijd als een ingrediënt.
Een adres waar verfijning geen stijl is, maar een manier van zijn.

LD
‘Enishi’ is een Japans woord dat kan worden vertaald als ‘de ontmoeting van een bestemming’.